Οχτώ κλισέ και μια λεζάντα
Εκδόσεις «Ηριδανός», Αθήνα 1990

Πεζογραφήματα σε μορφή πρόζας


Αφιέρωση: Του γιου μου που λούστηκε την ελπίδα μου.

Αποσπάσματα:

«[...] Έκλεισε το μέλλον του στο κάδρο. Τούτη η γενιά δεν έχει χτες. Οι μνήμες αφορούν την Ιστορία. Τούτη η γενιά έχει θέλω, και AIDS, και ναρκωτικά, και ανεργία, και ένα μεγάλο χρέος: να κάνει όσα δεν έκαναν όλες οι άλλες πριν». (Κλισέ ΙΙ, σελ. 30.)

«[...] Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως το Μέγας δε σημαίνει αναγκαστικά και Μεγάλος. Πως το φαινόμενο της χούντας δεν είναι δα σημερνό προνόμιο, αφού ο άνθρωπος δεν είναι σημερνός. Πως τα πτυχία δεν αντικατοπτρίζουν και το πνεύμα, όπως κείνος ο μαραγκός, ο μαστρο-Δήμος, που δεν είχε πάει σκολειό, γιατί ήρθε ο πόλεμος λέει, έπρεπε να διώξουν τους εχθρούς, μετά η αντίσταση, έπρεπε να διώξουν τους εχθρούς, μετά ο Αϊ-Στράτης, γιατί δοκίμασαν να διώξουν τους οχτρούς, και δεν πρόλαβε, και θέριεψε το μουστάκι στο μούτρο του, και έπρεπε να δουλέψει κι απ’ ολούθε τον διώχνανε, για τα πολιτικά του φρονήματα λέει, κι έχασε τη γυναίκα του τότε, την αγαπημένη, τέτοιες ωραίες λέξεις, και φίλαγε τη φωτογραφία της αφού δεν μπόραγε να φιλήσει εκείνη, χρόνια πεθαμένη, τέτοιες ωραίες αγάπες, και δεν είχε δεύτερο ρούχο ν’ αλλάξει, είχε όμως μια βιβλιοθήκη πέντε μέτρα, που την είχε φτιάξει μόνος του και τη γέμιζε βιβλία, κάθε μιστός και μισό βιβλίο έλεγε γελώντας, γιατί λαός χωρίς γλώσσα και έθνος χωρίς ιστορία πάει χαμένο, τέτοια σοφά λόγια, ο μαστρο-Δήμος ο μαραγκός, που το ’παράπονο τόσα χρόνια όσα κι οι ρυτίδες του, πως δεν είχε λεφτά και με την αγαπημένη στην τσέπη, αυτή που ’ναι ραμμένη στην καρδιά, να γνωρίσει τον τόπο με τους εχθρούς και τους οχτρούς. Έτσι. [...]». (Κλισέ Ι, σελ. 21-23.)